Zabytkowa latarnia morska
Usytuowana jest tuż przy nadmorskim deptaku przy wejściu na portowe molo. Pierwotnie latarnią była tzw. aparatura Fresnela z bębnową soczewką i lampą oliwną jako źródłem światła – miała zasięg 6 Mm. Była podnoszona na maszcie stacji pilotów z 1871 roku. W 1892 roku wybudowano nową, dwukondygnacyjną stację pilotów z przylegającą do niej od południa ośmiokątną wieżą, na której znajdowała się „biała laterna”. Latarnia w Ustce przetrwała bez szwanku II Wojnę Światową i została uruchomiona już 15 listopada 1945 roku. W 1993 roku została wpisana do rejestru zabytków.
Obecnie źródłem światła jest układ optyczny składający się z dwupozycyjnego zmieniacza z żarówkami o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela o średnicy 1 m. Światło jest widoczne tylko od strony morza z odległości do 18 mil morskich, czyli ok. 33 kilometrów. Wieża lararni ma 18,5m wysokości, a źródło światła znajduje się na wysokości 22,5m. Każda latarnia morska wysyła unikatowy sygnał nawigacyjny, króry odróżnia ją od innych latarni na wybrzeżu. W przypadku usteckiego obiektu sygnał o okresie 6s składa się z 4-sekundowego załączenia źródła światła i 2-sekundowej pauzy.