Morze Bałtyckie
Płytki akwen o powierzchni nieco ponad 415 tys. km2, zaliczany do tzw. mórz śródlądowych, a z oceanem połączony za pośrednictwem Morza Północnego przez Cieśniny Duńskie. Średnia głębokość Bałtyku wynosi 52,3 m, a maksymalna – 459 m (Głębia Landsort na północny zachód od Gotlandii). Głębia położona najbliżej Polski – Głębia Gdańska – liczy 118 m. Oprócz głębi i rynien charakterystyczną cechą rzeźby dna Bałtyku jest występowanie znacznych pod względem obszaru płycizn, zwanych ławicami.
Zasolenie Bałtyku wynosi 2-12‰ (średnio 7‰) i w związku z tym zalicza się go do tzw. wód słonawych i określa morzem półsłonym. Jest to spowodowane stosunkowo dużą ilością wody słodkiej wpadającej do Bałtyku z 250 rzek oraz z małym parowaniem wody, związanym z jej stosunkowo niską temperaturą.
Poziom wód w Bałtyku jest nieco wyższy niż w Oceanie Atlantyckim i Morzu Północnym, co wynika ze spiętrzenia wód w stosunkowo wąskich Cieśninach Duńskich. Pływy związane z wpływem księżcyca są niemal nieodczuwalne i w Polsce nie przekraczają 8cm w ciągu doby. Bałtyk jest morzem burzliwym. Fale są krótkie i strome. Ich typowa wysokość wynosi 5 m. W czasie silnych sztormów fale są gwałtowne, nieuporządkowane, a ich wysokość sięga prawie 10 metrów. 23 grudnia 2004, w czasie sztormu w rejonie północnego Bałtyku, zarejestrowano pojedynczą rekordową falę o wysokości prawie 14 m, czyli wynoszącą mniej więcej tyle, co wysokość „Fregaty” wraz z wieżą!
Temperatura wody powierzchniowej w zależności od pory roku wynosi od –0,5 do +20 °C, a w danej porze roku najsilniej zmienia się w zależności od kierunku wiatru i związanych z tym prądów morskich. Wyraźnie widoczna jest zależność, że wiatry zachodnie ocieplają, a wschodnie oziębiają wody powierzchniowe w okolicy Ustki.
Nazwa naszego morza w większości języków jest odpowiednikiem polskiego przymiotnika „bałtyckie”, choć w krajach germańskich i skandynawskich mówi się o nim „Morze Wschodnie”, a w Estonii „Morze Zachodnie”.